Kunstenares

It is never too late to be who you might have been
- George Eliot

Als zesjarige zat ik verstopt tussen een groepje bomen in de tuin. Ik had water, aarde en plantenresten waarmee ik heksendrankjes roerde. Ik kon er uren mee zoet zijn. Ondertussen mezelf verhalen vertellend. Mijn kunstuitingen hebben wel wat weg van die brouwsels. Ze zijn gemaakt zonder publiek in mijn hoofd en komen voort uit het roeren met verf en water en toevoegingen die voorhanden zijn.

‘Je bent kunstenares.’ zei iemand. Ik geloofde het niet, want kunstenaars waren in mijn ogen bezield om het ene na het andere kunstwerk te creëren. Daarbij hadden ze een concept voor ogen. Ik schilder, teken, klei en rommel wat aan vanuit emotie. 

Ik probeerde het kunstacademie, het oriëntatie jaar.

‘Om kunstenaar te zijn, moet je bereid zijn om met poep te schilderen,’ werd me verteld. Ik walgde. Niet van de poep maar van de betekenisloze pretentie.

Later liet ik wat van mijn werk aan een erkende kunstenaar zien. ‘Je werk is te divers. Je hebt geen eenduidige uitstraling. Zo kunnen galeries en kunstliefhebbers je niet plaatsen. Een echte kunstenaar heeft een herkenbare stijl,’ kreeg ik te horen.

Ik wil een tuin vol verhalen creëren. Verhalen die als zaadjes door de lucht zweven. Verhalen die ruisen door de bladeren. En een verhaal dat zich hink-stap-sprong een weg paadt door het groen.

Een verhaal als Oost-Indische kers, slingerend over de grond. Haar ronde bladeren een frisgroene ondergrond voor helder oranje bloemen.

Verhalen die, als de kruipende Phlox, het pad langzaam bedelven onder een tapijt van lila bloemhoofdjes. Verhalen als de statige Alliums die hun bruingebrande hoofden boven het gebladerte omhoog houden totdat de herfstregen hen neer zwiept. Verhalen als de zwierende takken van de treurwilg die sjwoes, sjwoes over het pad slepen.

Verhalen die zich, als de prikkende takken van bramenstruiken, boven, onder, door alles heen knopen en verwoed aan de mouwen van mijn trui trekken. Krassen in mijn arm makend.
Een verhaal met de na-ijlende prikkeling van een per ongeluk vastgepakte brandnetel. En een verhaal dat bedwelmt, als de geur van de tuberoos. Verhalen die langzaam ontluiken, als de aarzelende ontknoping van de blauw purperen kelken van de Anna Paulowna. Behoedzaam de grillen van de weergoden aftastend.

Verhalen die overvloedig neerhangen. Als de blauwe regen die met zijn ineen gevlochten stam de bladderende tuinschuur in een bloemenzee verandert. Verhalen die verwenst, gehaat en bevochten worden, als de Heermoes die in de loop van 450 miljoen jaar gekrompen is tot een schim van zichzelf. Uit schaamte voor wat hij mogelijk heeft gemaakt? Uit een verlangen om voorgoed te verdwijnen? Of uit haat voor de respectloze wijze waarop hij bejegend wordt?

Een verhaal met de aaslucht van Dracunculus vulgaris. En een verhaal met de kwijnende pracht van een uitgebloeide pioenroos. Verhalen als een groene oase, met het gezoem van bijen en de zoete lucht van bloeiende Linde.

Een tuin om in te dwalen

Een tuin vol beeldverhalen

Een tuin om te verdwalen